Je holt maar door, je sjeest van de ene verplichting naar de andere 'ik-moet-nog', je wilt het ook nog eens allemaal goed doen om niet te vergeten dat het je zo'n lekker voldaan gevoel geeft als je het anderen naar hun zin kunt maken.
Misschien denk je nu bij jezelf: 'Hey ja, dat ben ik! So what?"
Nou!
Op zich is hier helemaal niks mis mee. Tenzij jij dus last hebt van dit gedrag. Tenzij je bijvoorbeeld merkt dat je best wel gestresst bent of opgejaagd, dat je steeds minder kunt hebben en bij het minste of geringste uit je panty schiet of gewoon merkt dat je minder scherp bent, met vage kwaaltjes loopt en eigenlijk bloed-irritant moe bent.
Dan is er dus wel wat mis mee!
"Ja maar zo ben ik nu eenmaal" hoor ik je nu bijna hardop denken. Best logisch dat je denkt dat het normaal is, dat het zo hoort te zijn. Dit gedrag is namelijk je overlevingsmechanisme geworden. Het voelt quasi comfortabel. Dit ken je en past je als het ware als een jas.
Alleen is dat zo? Ben je echt zo? Of ben je zo geworden? En word je hier ook echt heel blij van? Ben jij happy met zoals het gaat?
Ik denk dat ik het antwoord wel weet.
Waarschijnlijk is het antwoord "nou nee, niet echt" om het vervolgens weer te vermoffelen waarmee ik bedoel dat je gaat doen alsof het wel meevalt. Alsof je jezelf excuseert.
Zal ik je wat vertellen? Dat heb ik jaren gedaan. Ik was koningin 'keeping up appearances' totdat ik er zo klaar mee was en besloot om het vanaf dat moment anders te doen.
Time-out!
Ik had mezelf echt veel te lang voor de gek gehouden. Het leek wel of ik iemand was die ik helemaal niet was. Dus ben ik op zoek gegaan naar wie ik wel was in plaats van mezelf aan te passen aan een plaatje waarvan ik dacht dat ik dat moest zijn.
Tijd voor de time-in!
Ik ben op zoek gegaan naar mijzelf. Naar wie ik ben met alles wat er bij mij hoort. Hemel. Denk je dat dat een makkelijke reis was. Zeker niet. Het was zogezegd een hobbelige weg, met kuilen en grote keien. En toch ben ik 'doorgereden' omdat ik zeker wist dat ik niet wilde blijven waar ik vandaan kwam. Daar wilde ik pertinent weg. Maar ook omdat alles in mij me dreef om mijn doel te bereiken.
En die eindbestemming was ikzelf.
Precies dat is wat ik bedoel met time-in. Aandacht geven aan jezelf. Aan wat jij nodig hebt. Aan wat goed is voor je. Aan wat je echt belangrijk vindt. En daarnaar luisteren. Daar trouw aan blijven en daar dan ook naar handelen. Weet je hoe fijn dat is? En hoeveel rust en ruimte dat geeft? Oh en natuurlijk gaat het nog wel eens mis hoor, ook ik heb hardnekkige oude patronen. Absoluut. Alleen het grote verschil is dat die hobbelige weg achter me ligt. Waar ik vandaan kwam daar hoef ik niet meer heen. Ik ga de andere kant op, naar mezelf. Time-in dus!
Comments