Gisteren had ik een mooie intake met een nieuwe cliënte. Een slimme dame van begin 40, gelukkig getrouwd, 3 kinderen en een goede baan binnen een grote corporate. Mooi plaatje dus. En toch was ze niet happy. Ze zat niet lekker in haar vel, stoeide met haar energie, werd daar onrustig van en had dus en pittig kort lontje. Dat wilde ze anders. Omdat ze er zelf niet uitkwam schakelde ze mijn hulp in. Ze had sinds eind vorig jaar namelijk te dealen met gezondheidsproblemen. Ze is ziek geworden en nu aan het herstellen. Overigens niet ziek in de zin van levensbedreigend maar toch wordt ze dagelijks keihard geconfronteerd met haar fysieke beperkingen. En dat terwijl in haar hoofd continue het zinnetje “Ik wil meer dan ik kan” gonst.
Interessant.
Want wat is hier aan de hand? Heel kort door de bocht: haar hoofd zegt "ja", haar lijf zegt "nee". Wie denk je dat er wint? Precies! In eerste instantie het hoofd. Die kan echt standvastig en extreem volhardend zijn. En dat vinden wij ergens wel fijn. Want het is toch echt gemakkelijker om gewoon lekker door te jakkeren op wilskracht en doorzettingsvermogen. Wat heb je eraan om stil te staan bij wat je lijf je in vredesnaam wil zeggen? Ik herken dat wel, uit mijn eigen ‘ik-sjees-gewoon-lekker-door-tijd”. Dus wat doen we? Exact. We negeren de signalen, en hup door. Ongegeneerd over onze eigen grenzen heen. Eigenlijk is het best bizar dat we dit een hele tijd vol kunnen houden. Totdat het lijf er echt van baalt dat je niet luistert. Eerst gaat het harder praten. Vervolgens besluit het z’n stem flink te verheffen en uiteindelijk wordt het een oorverdovend geschreeuw.
Oeps, “troubles in paradise”!
Dat is wat er bij deze dame ook speelt. Haar lijf presenteert haar doodleuk de rekening. Een beetje te vergelijken met een bekeuring die op de deurmat valt. Als je de envelop ziet bekruipt je al een onprettig wat angstig gevoel. En bij het zien van de overtreding en bijhorende boete verandert dit gevoel in boosheid. Je baalt als een stekker en je bent vooral boos op jezelf. En tegelijkertijd hoor je een stemmetje zeggen “eigen schuld, je hebt nu eenmaal de regels overschreden”. Klopt. Niets tegen in te brengen. Kortom, overtreed je de regels, dan word je beboet. Ga je over je eigen grenzen, dan word je ook gestraft. Hoe die boete eruitziet, dat ervaar je snel genoeg.
Zo ook dus bij mijn cliënte. Voor het niet luisteren naar haar lijf, naar wat ze echt nodig heeft, voor het over haar grenzen gaan en voor het gevoel van falen als ze niet op haar werk is, daarvoor betaalt zij nu de zure rekening. En weet je wat haar reactie was? “Mijn groene groene ballen zijn op!” Door deze uitspraak was ik even stil. Het raakte me. Wat een mooi inzicht. Zij kent blijkbaar de oefening rondom energiegevers in het leven, dat zijn zogezegd de groene ballen. Het is zaak dat je voor jezelf dagelijks de balans tussen groene en rode ballen bewaakt. Tussen wat jou energie geeft en wat jou energie kost. Mijn cliënte zag in dat ze niet genoeg groene ballen meer heeft. En dat leidt ertoe dat haar energie weg is. Dat de batterij in het rood staat. Met als gevolg dat ze geen leuk mens meer is, vooral niet voor zichzelf en dus ook niet voor haar omgeving. Wat ze te doen heeft is ervoor zorgen dat haar mandje weer tot de rand gevuld is met groene ballen. Het liefst zelfs over de rand.
Comments