Ik blijf mijn vak fascinerend vinden. En boeiend. En nooit saai. Waarom? Omdat het nooit hetzelfde is. Omdat ik met mensen werk met ieder een eigen verhaal. Met een eigen rugzak vol met mooie en minder mooie ervaringen. Met hun eigen uitdagingen, problemen of barrières. Linksom of rechtsom, die hebben we allemaal.
De vraag is alleen wat je ermee doet. Laat je je leven leiden door angsten of onzekerheden dan houd je jezelf ergens heel erg klein. Je ontneemt jezelf dan om te ontdekken wat er nog meer is. Of pak je de regie en kom je in actie om vervolgens van je acties te leren. Positief of negatief. Je hebt er iets van geleerd en dat leidt sowieso tot persoonlijke groei.
Vandaag werd dit fenomeen wederom bevestigd tijdens een coaching-sessie met een jongedame van mid-dertig. Gewoon een heel leuk mens, goed stel hersens, vlotte babbel, flinke dosis humor, eigenlijk een prima leven en toch liep ze vast. Ze was niet happy. Ze zat vooral zichzelf in de weg nu ze op een punt in haar leven stond om een carrièrestap of misschien wel switch te maken. Bij alles wat ze aan ideeën had die vanuit haar onderbuik naar boven borrelden, nam haar hoofd het over met een riedel aan tegenargumenten. Ik noem het de “ja- maar-en”. Daarbij had ze de neiging om alles zo groot te maken dat ze het totaal niet meer kon overzien. Het voelde alsof ze een enorme hoge berg over moest en geen pad zag. Dat verlamde haar met als bijkomend effect dat ze moeiteloos tig redenen kon bedenken om niet in actie te komen.
Ik besloot haar te helpen om haar wens op een andere manier te benaderen. Haar focus lag voornamelijk op alles wat ze niet was en niet kon. Dat werkt enorm beperkend. Dus was het nodig om de focus te verleggen naar wat ze wel te bieden heeft. Zo deden we een oefening waarin ze uiteindelijk alle stappen haarfijn oplepelde die ze zelf kon zetten richting haar gewenste doel. Puur door deze stappen heel klein en heel concreet te maken. En dan voelt het direct ook veel dichterbij. Het maakt het grijpbaar. Zo mooi om te zien hoe ik haar tot rust zag komen. De lichte paniek die ik bij aanvang in haar ogen zag had plaats gemaakt voor een uitstraling van vertrouwen. En van blijdschap. Op het moment dat ze haar kopje neerzette op de grond (we zaten buiten) hoorde ik haar blij verrast zeggen “oh, kijk nou, een geel veertje” en samen bewonderden we het gele veertje dat naast haar stoel op de grond lag. Prachtig van kleur! In een reflex pakte ik mijn telefoon en google-de naar de betekenis van een geel veertje. Ik las het haar voor.
“Als je een geel veertje vindt, vergeet dan niet te lachen. Het leven draait om het maken van plezier en om te genieten van wat je hebt. Sta eens stil in het moment – wees je bewust van wat je hebt.” (bron: vollemaankalender.nl).
Slik! Die was raak. Ze zocht zo ver voor zich uit terwijl haar gele veertje gewoon voor haar neus ligt!
