Ik blijf het een fascinerende vraag vinden. Want wie is het voor jou? Je vader, moeder, broer, zus of je kinderen, misschien wel je beste vriend(in) of je werkgever? Bijzonder is het dat we bij het zoeken naar het antwoord geneigd zijn om eerst aan een ander te denken. En dat terwijl het veel dichterbij te vinden is. Bij jezelf. Jij bent zelf namelijk de belangrijkste persoon in je leven.
In mijn coaching stel ik deze vraag regelmatig en het meest gehoorde antwoord is, mijn kind(eren). Ergens snap ik dat wel, ik ben zelf ook moeder, en toch ook niet. Tuurlijk ben je er als moeder voor je kind, ergens zijn we daar ook voor gemaakt. De vraag is alleen hoe ver ga je hierin. Dus wat als dit ten koste van jouzelf gaat? Want je kunt er pas voor een ander zijn als je er eerst voor jezelf bent. Mogelijk klinkt dit wat suffig maar stel jezelf maar eens de vraag nu. Hoeveel tijd besteed jij aan er voor jezelf zijn? En dan doel ik vooral op het invullen van de vraag, wat heb jij eigenlijk nodig?
Laat ik een voorbeeld geven. Je zit met je gezin in het vliegtuig en er ontstaat (helaas) een noodsituatie. Gelukkig heb je goed opgelet tijdens de veiligheidsinstructies van die leuke stewardess en weet je wat je te doen staat. De zuurstofmaskers komen naar beneden en bij wie doe je het masker als eerste om? Precies! Bij jezelf. En dan pas bij je kind(eren). Je kunt namelijk pas voor een ander zorgen als je eerst voor jezelf zorgt.
Laat ik nog een stapje verder gaan. Mogelijk klinkt het wat luguber maar ik wil dit toch met je delen. Want weet jij waar mensen aan het einde van hun leven, als ze op hun sterfbed liggen, het meeste spijt van hebben? Dat ze tijdens hun leven niet voor zichzelf gekozen hebben, maar altijd bezig waren met de verwachtingen van anderen. Hier is zelfs onderzoek naar gedaan. De Australische verpleegster Bronnie Ware gebruikte haar jarenlange ervaring met stervende patiënten en bracht haar bevindingen uit in een boek. Op de vraag waar mensen het meeste spijt van hadden, doken steeds dezelfde thema's op. Op nummer 1 staat dat ze vooral spijt hebben dat ze niet het leven hadden geleid dat ze zelf hadden gewenst, maar dus altijd bezig zijn geweest te voldoen aan de wensen en verwachtingen van anderen. Juist nu het einde naderde, kwam het besef dat ze zelf verantwoordelijk zijn geweest voor alle keuzes die ze hebben gemaakt en ook niet hebben gemaakt, heel hard aan.
Voor deze mensen is het spijtig genoeg te laat om er nog wat aan te doen. Dat geldt niet voor jou! Het motto in mijn coaching is "jezelf op 1 zetten". Ten gunste van allereerst jezelf, en dan van anderen. Want je kunt pas een leuk mens zijn voor een ander, als je eerst een leuk mens voor jezelf bent. Denk daar maar eens over na.
